تکنیک جدیدی که دارم به کار می‌برم تکنیک خداحافظی نکردنه. اینکه مجبور نیستم به طرف مقابل بگم که امیدوارم (بدون من) خوشبخت بشه و بای فور اور. اینکه لزومی نداره به خودم فشار بیارم که تظاهر کنم همه‌چی تو ذهن من تموم شده یا قراره بشه حتی. اینکه لازم نیست حتما آخر هر جمله‌ای، رابطه‌ای، احساسی به زور یه نقطه چپوند. می‌خوام با همه تجربه‌ها و خاطره‌ی آدمای دور و برم به زندگی و لذت بردن ازش ادامه بدم
به لحظات ملکوتیِ صحبت درباره بیماریم و باور نکردن طرف و پرسیدن اینکه:«داری امتحانم میکنی، درسته؟!!» نزدیک می‌شیم. فک کنم یه جورایی هم دارم امتحانش نمی‌کنم و هم می‌کنم!! تنها فرقش اینه که آخرش نمی‌گم: سورپراااایز!!
ببینیم فردا چه واکنشی نشون می‌ده...البته امید خاصی به پذیرشش ندارم ولی خب به قول فرانسویا C'est la vie، زندگی همینه... با همین درد و سختی و تنهایی و غصه‌هاش... و البته با مجموعه‌ای از قشنگیاش که می‌تونه باعث بشه با هر کیفیتی که زندگی بهمون عرضه میشه، بپذیریمش.
سرگرم به خود زخم زدن در همه عمرم
هر لحظه جز این دست مرا مشغله ای نیست