۰۸شهریور
بعد دو سال خودرو خریدم و با دیدن تفاوت‌های زندگی قبل و بعدش به دو نتیجه رسیدم:
۱. الان احساسم اینه که دو سال بود پا نداشتم و خودم نمی‌فهمیدم. فقط قلبم گاهی بهم هشدار می‌د‌اد که یه چیزی این وسط می‌لنگه.
۲. مقایسه بین خودروی قبلی و الانم باز بهم تاکید کرد که اگرچه خودم رو خفه کردم که فقط و فقط همین مدل ماشین رو بخرم ولی نفس ماشین داشتن هست که برام ارزشمنده و مدل و قیمتش انقدر رو خوب یا بد بودن حالم تاثیرگذار نیست. دقیقا مثل همون پا که نفس بودنش خیلی مهم‌تر از چاق یا لاغر بودنشه و این ارزش رو وقتی بهتر درک می‌کنم که نداشتنش رو فارغ از هر نوع کیفیتش تجربه کردم.
پیش‌بینی می‌کنم که الان راحت‌تر بتونم اهدافی رو تو زندگیم دنبال کنم. نمی‌دونم تا چه حد درست باشه پیش‌بینیم، ولی امیدوارم که این‌طور باشه.
۰۱/۰۶/۰۸