شاید باورتون نشه ولی من برگشتم ایران!؟
نترسید اخراج نشدم، ولی خب کریسمسه و من عادت ندارم کریسمس رو در کنار خانواده‌م تو ایران نباشم:))) البته دلیل نمیشه که کریسمس تموم شد منم برگردم!! کلاسا حداقل تا فوریه آنلاینه و من فعلا هستم در خدمت ملت شریف ایران؛)
+ مراقب خودوون و خانواده‌مون باشیم همچنان...
۱. به نظر شخص شخیص بنده مهم‌ترین علتی که فرانسه مثل قدیم جزو کشورای خیلی خفن و ایده‌آل نیست، فراخیه بی‌نهایتشون و به تعویق انداختن همه چیزه. باور می‌کنید بیشتر از یک ماه طول کشید تا بتونم کارت بانکی بگیرم؟ حالا تو ایران درب و داغون خودمون همه این پروسه فقط با یه بار مراجعه به بانک انجام میشه.
۲. یه ماه که خوبه!! یک سال طول میکشه تا کد اصلی و دفترچه بیمه درمانیمون صادر بشه و بدون این کد نمیشه برای بیمه تکمیلی اقدام کرد.
حالا بریم سراغ نکات مثبت:
۳. بیمه عادی به همه مردم رایگان تعلق میگیره و حتی به ما دانشجوهای خارجی و بیمه تکمیلی هم گرون نیست.
۴. یه سازمان کروز نامی هست که مخصوص مسائل مرتبط به حمایت دانشجویان هست. پریروز از کروز ایمیل دادن که چون دانشگاه ها تعطیله دانشجوها میتونن بیان دانشگاه و غذای take away طور بخرن و فک کنید قیمت غذا برای ما که اسکولارشیپ داریم ۱ یورو هست!! برای مقایسه بگم که قیمت آب معدنی کوچیک اینجا ۱ یوروئه. اگه دانشجو باشی و زنگ بزنی به کروز و بگی که دچار مشکل مالی شدی یا قرنطینه باعث شده کارت رو از دست بدی یا هر چی، بدون اینکه بررسی کنن که آیا راست میگی یا نه(!!) چون دانشجویی یه مقدار کمک هزینه حدود مثلا ۸۰۰ یورو به حسابت میریزن و لازم هم نیست که بهشون پس بدی.
۵.یه سازمان دیگه ای هم هست به نام CAF که برای افرادی که مستاجر هستن یه در صدی (برای من بالاتر از ۳۰ در صد) از اجاره‌تون رو هر ماه به حسابتون بر‌میگردونه.
۶. البته کلا قضیه انتقال یه قسمت از پول تو جیب پولدارا به سمت جیب مردم فقیرتر هست. اگرچه این یه حرکت به ذاته مثبته ولی خب یه مشکلاتی هم داره: اینکه افراد فقیری که بدون هیچ زحمتی هر ماه کمک هزینه حدود ۶۰۰ یورویی به حسابشون واریز میشه، دیگه انگیزه ای برای انجام کار مفید ندارن و کارتن خوابی و گدایی و ... خیلی زیاد دیده میشه تو فرانسه.
فهمیدم فرانسه فرقی با ایران نداره!! آدم هر جا که باشه دلش هوای نیمه گمشده میکنه!!
۵ سال دیگه(۱۷/۱۱/۲۰۲۵) به حدی از تخصص رسیده‌باشم که بتونم با بخشی از درآمدم، سرپرستیِ مالی ۱۰ تا بچه بی‌سرپرست(ترجیحا دارای مشکل جسمی یا روانی) رو به عهده بگیرم.
بهتر از یه دانشگاه خوب و استاد خوب، داشتن دوستان خوب و همدله...ما دانشجوهای سال اولی دکتری 14 نفریم...خیلی با هم رفیق شدیم و روزامون رو به جای تنها بودن با هم می‌گذرونیم، حتی روزای تعطیلمون رو...دیروز با هم رفتیم IKEA لوازم خونه خریدیم، امشبم میریم رستوران. اکثر بچه ها مقطع قبلیشون به زبان انگلیسی بوده و خیلی قوین تو حرف زدن...انگیزه‌م برای انگلیسی تمرین کردن اینه که بتونم بیشتر باهاشون حرف بزنم و بخندم و لذت ببرم.
اینجا خیلی برای دانشجوها و فارغ التحصیلان دکتری ارزش قائلن...مثلا بعد گرفتن PhD می‌تونی بری دکتر رو به ابتدای اسم ID کارتت اضافه کنی...سالن غذاخوری ما با اساتید یکیه و غذامون هم همینطور...یکی از اساتیدمون که کووردینیتور دانشکده هم هست، همون که باهام مصاحبه کرد، بهمون گفت که طبیعیه فشار رومون باشه چون به یه کشور دیگه اومدیم و اگه مشکل فکری داشتیم می‌تونیم باهاش صحبت و مشورت کنیم و همه مسائل بین خودمون میمونه. یه سیستمی به اسم کروز هم هست در مواقع مشکلات به همه دانشجوها کمک میکنه!! مثلا فک کن تو خیابونی پول نداری اتوبوس سوار بشی زنگ میزنی بهشون مثلا ۶۰۰ یورو یا بیشتر میریزن به حسابت!! لازم هم نیست پولو پس بدی!! یه نکته جالب هم اینکه هیشکی منتظر نیست تو سوتی بدی و مسخره‌ت کنه!! اساس کار روی پیشرفت در کنار همدیگه هست...اکثر بچه ها مدرک قبلیشون رو به زبان انگلیسی گرفتن و بنابراین اسپیکینگ من از همه همکلاسیام ضعیف‌تره و خیلی پیش میاد که ساکت باشم یا اشتباه حرف بزنم ولی اونا سعی میکنن موضوع مشترک گیر بیارن و باهام درباره‌ش صحبت کنن:)
بهتون نگفتم که پریروز اومدم فرانسه؟! حقیقتش اینه که بودن تو یه کشور خارجی غیر انگلیسی زبان انقدر هم که به نظر می‌رسید سخت نیست:)
یه جورایی هیجان انگیزه؛ همش باید در حال اکتشاف و یادگیری باشم. حیف بود اگه تا آخر عمرم یه جا زندگی می‌کردم!!
اومدم بگم که ویزام اومد!! همین.
قبل از اینکه یه اتفاق خاصی تو زندگی آدم بیفته، فکر میکنه اگه بشه چقدر هیجان‌انگیز و فلان و بهمانه. ولی وقتی که اتفاق میفته، شبیه آینه بغل پرایده که توش تاکید کرده «اجسام از آنچه در آینه می‌بینید، به شما نزدیک‌تر است.» بعدش فک میکنی اینکه پذیرش بگیری و تو این وضعیت کرونایی چند روز دیگه بخوای بری همچین چیز دوری هم نبود و این سرنوشت سریع جزئی از زندگیت میشه.
یه جوری دوست دارم دیگه اینجا نباشم که با خودم میگم حتی اگه قرار باشه فقط به اندازه ۴،۵ سالی که قراره بلاد فرنگ دکتری بخونم زنده باشم، باز هم بعد از این مدت به ظاهر محدود از مردنم کمال رضایت رو دارا خواهم بود!! الان شاید با خودتون فک کنید که مثلا قراره اونجا چی کار کنم، نه والا؛ برم اونجا همچین جوگیر میشم مثل چی درس میخونم!! ولی همین قدر که یه جایی رو دارم که فقط واسه خودمه و نیاز نیست همیشه صدای بلند حرف زدن یا جر و بحث خانواده و رفت و آمدهای چسکی ملت رو تحمل کنم، برام یک دنیاست.
دومین باری که به خاطر یه مسئله جنسی توسط خانواده بازخواست شدم سال اول دبیرستان بودم...شاید فکر کنید دوست پسری، چیزی داشتم و لو رفته بود!! نه، ابدا!! از کتابخانه مدرسه یک فیلم ایرانی گرفته بودم که با خانواده ببینیم. آن زمان‌ها +۱۸ و این‌ها مد نبود؛ اگر هم بود من اصلا نمی‌دانستم یعنی چه!! همین شد که در کمال بی‌ریایی، مادر و پدر و خواهر و برادر را فراخواندم به دیدن فیلم «خانه‌ای روی آب». وسطای فیلم بود که صدای مادر و پدرم درآمد که این چه فیلمیه و از کجا گرفتی و قطعش کن و اینا!! منم قطعش کردم و اینا، بدون اینکه حتی بدونم چرا!!
امروز تصمیم گرفتم دانلودش کنم و بعد از ۱۵ سال ببینم چیو نباید می‌دیدم. هنوز ندیدم ولی به نظرم بعد دیدنش عکس‌العملم این خواهد بود که: فقط همین؟!!